‘Schattige meisjes’

‘Bitch.. Slet.. Hoer.. Ik haat je..’ Deze tweet is één van de berichten die Jeroen van Loon gebruikte voor zijn kunstwerk Kill your Darlings. Het kunstwerk bestaat uit kleine, hartvormige lcd-schermpjes. Op elk schermpje verschijnt eerst een foto van een meisje, met daarna een tweet van dat meisje waarin ze scheldwoorden gebruikt. Het laat volgens de kunstenaar zien hoe ‘schattige meisjes’ op Twitter veranderen in ‘monsters’.

Het kunstwerk Kill your Darlings van Jeroen van Loon is populair: het wordt door het hele land tentoongesteld en Van Loon geeft er regelmatig lezingen over. Op een regenachtige avond woon ik zo’n lezing bij. Ik schrik van de manier waarop Van Loon praat over ‘tienermeisjes’ en van zijn nonchalante antwoorden op kritische vragen.

Scheldwoorden

Het project begon toen Van Loon een kijkje ging nemen op de Twitter-tijdlijn van mensen die hij normaal gesproken niet tegenkwam. Zijn aandacht werd getrokken door tweets met grove scheldwoorden en hij besloot er een kunstwerk aan te wijden. Met een speciaal programma zocht hij tweets met grove scheldwoorden als ‘slet’ en ‘kanker’. Op zich een interessant idee: de tweets laten zien dat mensen zich soms behoorlijk laten gaan, en dat social media daar misschien wel een nieuwe dimensie aan geven. Iets om over te discussiëren.

Schattig

Helaas. Door een aantal keuzes is het vooral een kunstwerk geworden dat stereotypen bevestigt. Van Loon koos bijvoorbeeld alleen tweets van jongeren uit. Dit versterkt het idee dat jongeren zich op internet roekelozer en minder ‘netjes’ gedragen dan volwassenen. Bovendien koos Van Loon alleen voor meiden en negeerde hij de tweets van jongens. Waarom? ‘Bij meisjes is het contrast tussen hun schattige foto en hun tweets groter’. Dat is een interessante opmerking. In principe is het contrast tussen een lieve foto en een grove tweet natuurlijk niet groter bij meisjes dan bij jongens. Het is Van Loons eigen vooroordeel dat meiden ‘schattig’ zijn. Door het contrast te benadrukken, versterkt hij het idee dat meisjes schattig horen te zijn. Tot slot bevestigt Van Loon het stereotype dat social media slecht zijn: het komt door Twitter dat de ‘schattige meisjes’ veranderen in ‘monsters’.

Privacy

Misschien nog wel verontrustender dan dit alles is de nonchalante houding van Van Loon tegenover de privacy van de betreffende meiden. In het kunstwerk zijn niet alleen hun tweets en foto’s, maar ook hun Twitternamen opgenomen, waardoor ze vrij eenvoudig te vinden zijn. De meiden kunnen tot in lengte van dagen geconfronteerd worden met die ene tweet, die normaal gesproken alleen door volgers gezien zou worden en daarna snel zou verdwijnen in een enorme berg andere berichten. Of dit mag, vindt van Loon ‘niet interessant’. Of het erg ethisch is, maakt hem niet zo veel uit: ‘Als ik de foto’s en namen niet bij de berichten had gezet, was de impact minder groot geweest.’ De mogelijke impact van zijn werk op het leven van de meiden laat hem koud; evenals het recht van deze meiden op privacy.

Gevolgen

In de wetenschap is dit een belangrijke discussie: hoe ga je om met ‘openbare’ berichten van mensen (met name jongeren en kinderen) op social media? Neem je hun foto’s en uitspraken letterlijk over in je publicaties, ook als dat negatieve gevolgen voor ze kan hebben? In het begin van mijn onderzoek vond ik al dat gedoe rond privacy soms wat overdreven. Nu zou ik willen dat Van Loon erbij was geweest. Als volwassenen willen dat jongeren zorgvuldig omgaan met privacy, moeten ze zelf het goede voorbeeld geven.

WE CAN changemaker Marijke Naezer is promovendus aan het Institute for Gender Studies van de Radboud Universiteit in Nijmegen. Haar onderzoek gaat over jongeren, seksualiteit en social media. Deze blog stond ook op kennislink.nl.

De W van ‘Where’s your bitch, nigga’ *

Stil en met grote ogen kijken de studenten naar het digitale schoolbord. In het kader van het bespreekbaar maken van stereotypering en beeldvorming in de media geef ik deze ochtend college en op dit moment kijken we naar een compilatie van de zeer controversiële videoclip van een bekende Amerikaanse rapper. De schuddende billen en borsten vliegen je om de oren. Wellicht is het hiervoor nog iets te vroeg in de ochtend, bedenk ik me terwijl ik een slok van mijn thee neem.

De vrouw als betaalmiddel en lustobject

De clip bestaat voornamelijk uit seksistische en machistische beelden met als hoogtepunt het moment waarop de rapper zijn creditcard tussen de billen van één van zijn danseressen door haalt. Hieruit kunnen we opmaken dat deze ‘artiest’ de vrouw dus letterlijk als betaalmiddel en lustobject ziet. De discussie die hierop volgt onder de studenten is niet mals! Overheersend is de verontwaardiging en een collectieve bezorgdheid wordt uitgesproken in hoeverre deze beelden invloed hebben op onze jeugd. Een enkeling is minder onder de indruk: ‘Ach, dit soort gedrag hoort gewoon bij de act die Gangsta rap heet. Iedereen ziet toch zelf ook wel in dat dit weinig met de werkelijkheid te maken heeft.’ De waarheid ligt, zoals zo vaak, ergens in het midden. Uit onderzoek blijkt dat de invloed van deze beelden op jongeren over het algemeen niet heel groot is, zolang zij de beelden niet betitelen als realistisch. Jongeren zijn zeer goed in staat om voor zichzelf een gedegen afweging te maken van wat zij bestempelen als ‘echt’ en ‘nep’. Daarnaast is aangetoond dat het veelvuldig kijken naar deze clips nauwelijks controversieel seksueel gedrag of seksueel grensoverschrijdend gedrag bij jongeren teweeg brengt. Andersom is wel aangetoond dat jongeren die controversieel seksueel gedrag omarmen, vaker naar dit soort videoclips kijken.

Wanneer werd een vrouw een bitch in hiphopland?

Toch vind ik het belangrijk om in mijn voorlichtingen bij deze beelden stil te staan. Zeker in het kader van stereotypering en beeldvorming. Want wat beweegt deze vrouwen om aan deze poppenkast mee te werken? En los daarvan vraag ik mij af wat deze vorm van Gangsta rap nog met hiphop te maken heeft… I couldn’t help but wonder: Wanneer werd een vrouw een bitch in hiphopland? Hiphop is van oorsprong een levensstijl waarin met beperkte middelen toch uiting gegeven wordt aan creativiteit. Het is in essentie een straatcultuur waarin mensen niet in aanzien stijgen door hun materiële rijkdom maar door de waarde die omstanders hechten aan hun creatieve uitingen. Deze uitingen zijn een belangrijke uitlaatklep voor de (barre) omstandigheden waarin geleefd wordt (met dank aan hiphop-bonafide.blogspot.nl). Creativiteit heeft geleid tot beatboxen bij gebrek aan een radio, tot breakdancen op een kartonnen doos bij gebrek aan een professionele oefenruimte, tot graffiti op muren en treinen bij gebrek aan een andere manier om visuele kunsten tentoon te stellen, tot samplen bij gebrek aan live instrumenten en tot rappen om gevoelens naar voren te brengen bij gebrek aan een andere manier om je stem te laten horen. De creativiteit is dus vanuit een bepaalde state of mind ontstaan die weer is beïnvloed door de leefomstandigheden. De Gangsta rap ontstond in de jaren ’80. Dit ging ook over het harde leven van de straat, het leven in getto’s, drugs en geweld. De provocerende teksten bleken populair onder jongeren. Er ontstond vraag en een markt en vervolgens een commerciële stroming waarvan we een beeld hebben gekregen dat we vandaag de dag koppelen aan hiphop. Maar hiphop is dus eigenlijk veel meer dan provocerende, vrouwonvriendelijke Gangsta rap, alleen moet je hard zoeken naar waar het eigenlijk ook al weer voor staat. Het is ondergesneeuwd door een groep domme, oppervlakkige, schreeuwerige, commerciële golddiggers die het leuk vinden om een creditcard door t achterste van een vrouw te halen (En die vrouwen doen er overigens net zo hard aan mee maar daar zou ik zo weer een nieuwe blog over kunnen schrijven.)

Zijn er geen betere onderwerpen dan drugs, vrouwen, geld en geweld?

Begrijp me goed: rap hoeft wat mij betreft echt niet te gaan over dat je per dag twee stuks fruit moet eten, zodat alleen dertigers en veertigers die zichzelf nog jong en hip vinden naar je luisteren. Maar kom op! Zijn er geen betere onderwerpen dan drugs, vrouwen, geld en geweld? Dat is zo makkelijk scoren. Sterker nog, áls er een rapper opstaat met teksten die over andere dingen gaan, laten we zeggen: het leven, dan is dat direct zijn Unique Selling Point. Sinds kort ben ik fan van de rapper Macklemore. Hij durft er met zijn nummer ‘Same Love’ bijvoorbeeld voor uit te komen dat hij vóór het homohuwelijk is. Ook dichter bij huis zijn goede voorbeelden te noemen. Rapper Sticks (voormalig Opgezwolle) rapt in één van zijn nummers: ‘Verkoop je niet goedkoop aan een vent en trek wat aan zodat we zien dat je 16 bent.’ Voor mijn werk ben ik onlangs in contact gekomen met een groepje Zwolse rappers van ‘De Fakkelteit’. Zij hebben een song gemaakt dat gaat over respect voor de vrouw en hebben dit op het Bevrijdingsfestival in Zwolle laten horen.

Kortjakje-hiphop

In ons eigen kikkerlandje maken we ons druk om een koningslied waarin een stukje onvervalste Kortjakje-hiphop zit verwerkt. De W van stamppot inderdaad. Drie vingers in de lucht! We vinden het niet stoer. Het klinkt allemaal niet hiphop genoeg. Misschien had het meer gemoeten in de trant van ‘Yo Willem – met je Argentijnse chick als queen –  Hustle je de tent als een P.I.M.P.’ Hadden we helemaal de poppen aan het dansen gehad!

* Direct gequote uit de tekst ‘Pretty Flacko – Remix’ van Asap Rockey ft. Gucci Mane, Waka Flocka & Pharrell

Marlise Evers is WE CAN changemaker en projectleider van WE CAN Young Zwolle.

Tegenwoordig kan het allemaal

Er is geen zender op televisie, waar je het niet tegenkomt. Halfnaakte vrouwen, zuipen tot je erbij neervalt en kinderen krijgen van jan en alleman. Jongeren kunnen er zelf helemaal niks aan doen, dit is nou eenmaal hun voorbeeld. Op televisie wordt het weergegeven alsof het normaal is. Elke jongen mee naar huis nemen die je maar tegenkomt en boxershorts dragen alsof het korte broekjes zijn. Dan nog niet gesproken over de vele naaktfoto’s die over internet gaan alsof het pasfoto’s zijn voor je zwemdiploma.

Meld je ook aan als changemaker

Wat doen we er nou eigenlijk allemaal aan? Het lijkt alsof niemand het vreemd vindt en iedereen doet er daarom ook gewoon aan mee. Daarom is het een goed initiatief om je als changemaker aan te melden voor WE CAN Young. Vind jij het ook niet normaal, dat jongens denken dat ze seks kunnen krijgen wanneer ze willen, zonder daarbij te kijken naar de gevoelens van de ander? Meld je dan aan als changemaker. Ik doe samen met andere jongeren mee aan het WE CAN Young project, nu alleen de maatschappij nog overtuigen van het feit dat genderongelijkheid mede door de media gepusht wordt.

We zijn allemaal hetzelfde en dat moet ook zo blijven

Ik zelf, 21 jaar en student van de opleiding Sociaal Cultureel Werk heb me aangemeld als changemaker, omdat ik het eens ben met de achterliggende gedachte van WE CAN Young. Ik heb er eigenlijk nooit bij nagedacht dat er veel meer bij komt kijken, als alleen broek naar beneden en de daad plegen. Ik vind het belangrijk dat beide geslachten in hun waarden blijven, of je nou een relatie hebt of niet, we zijn allemaal hetzelfde en dat moet ook zo blijven. Dus in plaats van mee te werken aan een ongelijke maatschappij, kun je jezelf beter aanmelden als changemaker en laten zien dat je het met ons eens bent!

Robert is changemaker van WE CAN Young Breda.

Changemaker, ook op je vrije dag?

Een verslag van het changemakersevent op 13 april

Op zaterdag werken, dat is weer eens wat anders dan mijn normale besteding van de eerste dag van het weekend: uitslapen, lekker ontbijtje met krant, even boodschappen doen en op naar de sporthal voor een potje volleybal. Die eerste aspecten laat ik graag varen voor een dagje werk, maar volleybal dat is een ander verhaal. Gelukkig hoef ik pas om 19.00 uur te volleyballen te zijn en is er dus tijd genoeg om verslag te doen van het WE CAN Changemakersevent in Amsterdam.

Om 9.30 uur ben ik paraat. De laatste voorbereidingen worden getroffen bij Vrouw en Vaart (die een prachtige locatie hebben, en die gratis ter beschikking hebben gesteld voor WE CAN!). Vanaf 10.00 uur druppelen de eerste changemakers binnen. Ze hebben er zin in, dat zie je. Dus: kopje koffie of thee en een koekje en op naar de opening. Onderweg word ik aangesproken door Marion. Zij wil heel graag vertellen waarom zij changemaker is voor een filmpje op de site. Mooi, daar ben ik naar op zoek. Even onthouden dus voor later…

Verhalen en actie

Fenna Ulichki, gemeenteraadslid in Amsterdam bijt het spits af. En hoe! Met een indrukwekkend verhaal maakt zij iedereen direct duidelijk waarom WE CAN zo belangrijk is. Een vriendin van haar werd overdag, als de man ging werken, thuis opgesloten door haar man en kon en durfde niet te vluchten. Uiteindelijk is het onder andere met hulp van Fenna gelukt haar vrij te krijgen. Dat was het moment waarop zij dacht: ik moet iets doen! Ze werd actief in vrouwenbewegingen en ging ook als gemeenteraadslid met het thema aan de slag. Wat zij goed vindt aan WE CAN is dat daar niet alleen de verhalen verteld worden, maar dat er ook echt iets gebeurt door changemakers die fantastische acties opzetten. En die grote of kleine acties helpen, zo is haar mening.

Waar stoor jij je aan?

Wat fijn om te horen dat de campagne waar ik vanuit mijn professionele werk een bijdrage aan levert ook echt werkt! Toch niet zo erg om zaterdag te werken… Charlot Pierik, projectleider van WE CAN bij MOVISIE, vertelt verder over de campagne WE CAN en benadrukt nog maar eens dat verandering bij jezelf begint. ‘Zie jij iets in jouw omgeving waar je je aan stoort? Doe er iets aan! Zo werken we samen met al ruim 2000 changemakers aan een mentaliteitsverandering ten opzichte van geweld tegen vrouwen en genderongelijkheid’, zo zegt Charlot. Ter inspiratie wordt het filmpje van WE CAN Young changemakers getoond. En daar ben ik toch wel een beetje trots op: een supermooi filmpje met enthousiaste jongeren. En ook daar heb ik aan kunnen bijdragen.

Euhhh…

Veel inspiratie dus, en dat in een half uur. Wow! De eerste ronde workshops dan maar. Bij de eerste workshop blijkt dat er meer mensen bij Vrouw en Vaart aanwezig zijn die normaal andere dingen doen op zaterdag. Abellah Ahrouch van Spirit staat normaal op het voetbalveld, maar is hier nu graag aanwezig om iets te vertellen over WE CAN Young. Samen met zes jonge changemakers uit Amsterdam. Leuk! Een beetje schoorvoetend komen zijn naar voren. Ik eeuhhh… Ben changemaker euhhh, omdat…. Maar dan gaan ze er tegenaan. ‘Ik ben changemaker omdat ik tegen geweld ben’. ‘Ik ben changemaker omdat tegen ongelijkheid tussen mannen en vrouwen ben’. ‘Ik ben changemaker omdat ik tegen genderongelijkheid ben’. Zo: dat is duidelijk!

Blauw en roze speelgoed

Bij de workshop van Atria stap ik in een discussie over stereotypen. Want dat is toch iets vreemds, dat meisjesspeelgoed roze is en jongensspeelgoed blauw… En dat viel mij gisteren ook op. Ik moest een cadeau kopen voor de eerste verjaardag van een meisje. Grofweg kon ik kiezen uit een roze kookschort of rode auto’s….. En tussen een boekje met jongenswoorden (auto, trein, hond, blauw, rood) en een boekje met meisjeswoorden (pop, pan, poes, roze, geel). Het verschil tussen man en vrouw heeft dus niet alleen te maken met de biologie, maar ook met cultuur, stereotypering en machtsverschillen. Of het anno 2013 beter gaat met die stereotypering, daar zijn de aanwezigen over verdeeld. Uiteindelijk is de mening dat het zeker beter is dan bijvoorbeeld 100 jaar terug, maar dat we er nog lang niet zijn. Want speelgoed is nog steeds roze of blauw. En de kleinzoon van één van de aanwezigen knipt de roze frutsels van zijn grijze sloffen. Tsja… Nog genoeg te doen dus, ook in Nederland.

Tijdens de lunch maak ik filmpjes van changemakers. Want wie zijn zij en waarom zijn ze changemaker? Marion, die ik bij de opening al tegen kwam, bijt het spits af: “Ik ben Marion en ik ben changemaker omdat ik tegen huiselijk geweld ben.” Meer changemakers volgen, die allen vol overgave vertellen waarom zij doen wat ze doen. Vrouw en Vaart heeft een heerlijke lunch gemaakt, dus even een broodje en een pastasalade voor we door gaan naar de 2e ronde workshops.

Financieel slimme meiden

Ik begin bij de workshop van FNV Vrouwenbond. Op de eerste sheet staat de volgende stelling: een slimme meid is op alles voorbereid. Nou, dat zegt mijn moeder ook altijd tegen mij, herkenbaar dus! Maar FNV zou daar graag iets aan toevoegen: een financieel slimme meid is op alles voorbereid. En dat is een belangrijke toevoeging die mooi aan sluit bij een van de thema’s van WE CAN: economische ongelijkheid. En die is er nog steeds. Uit recent onderzoek van het CBS blijkt dat mannen in gelijke functies nog steeds meer verdienen dan vrouwen (maar liefst 15%). Eén van de aanwezigen is na deze ‘factcheck’ van plan om het ook eens in haar baan te gaan onderzoeken.

Positieve insteek

Op naar de inspiratieworkshop voor changemakers. Ik val midden in zeer persoonlijke verhalen van changemakers die overduidelijk maken waarom het zo belangrijk is dat WE CAN er in Nederland is en wat de kracht ervan is. Eén van de aanwezigen is changemaker omdat ze zelf uit een geweldsituatie komt. De kracht die ze had om daaruit te komen gebruikt ze nu als changemaker. De aanwezigen zijn veelal al actieve changemakers, toch gaan ze aan de slag met een actieplan. Niet groots en idealistisch, maar klein en realistisch. Tip van de workshopleider: “Bedenk wat jou raakt, waar je iets aan wil doen. En als dat een negatieve gedachte is, maak daar dan iets positiefs van. Met die positieve insteek die past bij WE CAN bereik je meer.” Uit een andere workshop pikte ik dat ook op: wil echt iets veranderen? Kies dan voor de positieve insteek en kom met concrete oplossingen en plannen.

Mannen

Tot slot een workshop over mannen. Jaja, over mannen! Want zij zijn natuurlijk een belangrijk deel van de oplossing. Goed is het daarom ook om te zien dat de mannelijke aanwezigen zich bij die workshop hebben aangesloten. Zo hoeven we niet alleen over mannen te praten, maar kunnen we ook met ze praten. En hier blijkt dat ook zij last kunnen hebben van stereotypering en het feit dat ze zich ‘daar naar moeten gedragen’. Eén van de mannelijk changemakers geeft aan dat hij changemaker is geworden omdat hij liever zou spreken over ‘mensen’ dan over mannen en vrouwen. Mooi streven lijkt mij! Maar gek genoeg komt de discussie tijdens de workshop toch op de verschillen die er tussen mannen en vrouwen zijn. Want hoe je met en over mannen communiceert, blijkt te verschillen van hoe je met en over vrouwen communiceert. Maar hoe erg is het dat die verschillen er zijn, zo lang ze niet leiden tot ongelijkheid, geweld en machtsmisbruik? Laten we verschillen accepteren, waarderen, en benutten door ze bewust in te zetten. Zo kunnen we met z’n allen, man én vrouw, onze eigen kwaliteiten inzetten en van daaruit werken aan een betere (leef)omgeving!

Een mooie afsluiting van een leuke dag. Rond een uur of drie rij ik vanuit Amsterdam naar huis. Daar eet ik even wat, kleed ik mij om, pak ik mijn tas en vertrek ik richting sporthal. Eens kijken of ik daar iets van mijn inspiratie over kan brengen…

Lonneke Scheepmaker, changemaker en communicatieadviseur bij het project WE CAN

De filmpjes van changemakers komen binnenkort online. Foto’s zijn al wel te zien op facebook. Bekijk ook een twitterverslag van @WECAN_NL op 13 april 2013.

Sex sells!

Door Karen Hop

“Heeeeeey, sexy lady!” schalt er door de woonkamer heen. Het komt niet uit de radio. Manlief is nergens te bekennen. Nee, het komt uit de mond van mijn vijfjarige kleuterzoon. En ik ben geschokt. Noem het preuts. Noem het naïef. Maar veroordeel mij verder niet. Ik weet niet beter.

Ik kom namelijk uit een tijd dat seks nog niet zo geïntegreerd zat in een kinderleven. Toen ik tegen de tienerleeftijd aanliep begon dat wel. De videoclips en liedjes van pin-up girl Samantha Fox herinner ik mij goed. Mijn opkomende hormonen waren door het dolle heen. Want veel meer dan dat, zag ik niet. Seks op tv was er wel, maar na tien uur ‘s avonds. Tijdschriften als de Playboy waren er nog gering en goed verstopt in de winkelschappen. Kijk je echter nu die clips van Samantha terug, dan zie je nog weinig spannends. Voor ons een alledaags kostje. In welke videoclip zitten er geen schaars geklede wulpse vrouwen? Sex sells!

Nu ben ik misschien best een moraalridder te noemen. Schijnheilig hopelijk niet. Seksualiteit hoort voor mij bij het leven. En als ik mijn kinderen spelenderwijs hun lijf zie ontdekken, dan vind ik dat mooi. Niet omdat ik pervers ben, maar omdat ik het belangrijk vind dat je goed met jezelf kunt opschieten. Dat je weet wat je prettig vind, je lijf leert kennen en dat je jouw grenzen leert verkennen. In seksualiteit zit veel levensenergie. Het is een krachtige energie die vol levenslust.

Wat mij echter zorgen baart, is hoe we die energie kanaliseren. In een tijd waarin er zoveel aandacht is voor seks als uiterlijkheid. Hoe buig ik dat om naar dat waar het voor mij omdraait: verbinding? Want dat is toch wat ik mijn kinderen wil meegeven.. Hoe zorg ik ervoor dat mijn zoon leert om niet over de grenzen van een meisje heen te gaan? En mijn dochter leert aan te geven wat ze wil en vooral wat ze niet wil? En andersom? Want zo vertelt de FAQ van WE CAN Young[i] mij dat meisjes nog steeds verantwoordelijk gehouden worden voor het aangeven van de seksuele grenzen en jongens worden geacht die grenzen te respecteren. Alsof jongens geen seksuele grenzen hebben en meisjes geen seksuele wensen?

Ik hoop dat mijn kinderen verbinding blijven houden met zichzelf en met de ander in de wirwar van krachtige hormonen. Voor jongeren geldt bijvoorbeeld dat 84% van de meisjes en 66% van de jongens in zijn of haar leven geconfronteerd wordt met seksueel grensoverschrijdend gedrag[ii].

Dan schiet er ineens een herinnering mij te binnen! Als vijfjarig meisje vertelde ik eens een mop aan mijn streng gelovige Zeeuwse opa. “Twee soepkommen liggen naast elkaar in bed. Zegt de een tegen de ander: Maggie erin?”. Normaal gesproken had ik de lachers op mijn hand met deze mop. Mijn opa bleek echter onverbiddelijk. Het moment dat ik mij realiseerde dat ik kennelijk iets zei ‘wat niet mocht’. Geen flauw benul van de inhoud van die mop.

Mmmhmm.. zou het dan toch wel meevallen met de nieuwste generatie?  Verkijken wij ons niet teveel op wat ze zeggen in plaats van wat het voor hen betekent?

En er zijn zat jongeren die als Changemaker zich positief inzetten voor dit soort thema’s, zie www.wecanyoung.nl. Ook in Apeldoorn actief!

Apeldoorn, 2 november 2012
Karen Hop

---

[i] FAQ WE CAN Young www.wecanyoung.nl
[ii] FAQ WE CAN Young, Bron: Seks onder je 25e, Rutgers WPF, 2012

Dit blog werd eerder geplaatst op Apeldoorn Direct en met toestemming hier geplaatst, waarvoor dank!